Getuigenis van Sylvie

Voor Emilie is het niet evident om aansluiting te vinden bij andere jongeren.  

Zelf was ik vroeger lid van de scouts. Dat hoorde toen zo. Het stond dan ook al van voor  haar geboorte vast dat Emilie ook naar de scouts zou gaan. Maar dat was buiten Emilie  gerekend. Ze heeft het een tijdje volgehouden en hard haar best gedaan maar het werkte  niet. Het was geen match. De Chiro dan maar. Veel leerlingen van haar school waren ook  lid dus daar zou het beter gaan dachten we. Hoopten we. Maar helaas. 

Emilie kon er niet de vinger op leggen waarom het niet werkte. Ze hoefde niet per se in een  jeugdbeweging te zitten maar ze gaf wel aan dat ze graag iemand zou hebben met wie ze  echt kon praten en bij wie ze zichzelf kon zijn.  

Ondertussen waren we te weten gekomen dat Emilie hoogbegaafd is. Een aantal  puzzelstukken viel in elkaar. Ook op het vlak van sociale contacten.  

Zou er een jeugdbeweging bestaan voor hoogbegaafden? Een zoektocht op het internet  bracht me bij Bekina. Ik had er nog nooit van gehoord maar heb haar onmiddellijk  ingeschreven voor een eerste activiteit: een spelletjesnamiddag georganiseerd door de  provincie Oost-Vlaanderen. Alles wilde ik proberen opdat Emilie zich ergens goed zou  voelen, een plek waar ze wél aansluiting vond.  

We zijn die namiddag aarzelend toegekomen maar werden enorm warm onthaald door de  moni’s. Emilie werd bij de hand genomen en er werd haar uitgelegd wat de bedoeling was.  Ze werd op haar gemak gesteld.  

Emilie heeft een hele fijne namiddag gehad en ik heb kennis gemaakt met een moeder  van een leeftijdsgenootje. Ook tussen de andere mama en mij klikte het meteen. We  hebben heel de namiddag gepraat en vonden een luisterend oor bij elkaar.  

Emilie heeft vervolgens deel genomen aan volgende activiteiten. Ook daarbuiten spraken  we af met het andere meisje zodat ze elkaar nog beter konden leren kennen. Dat meisje,  dat al langer ervaring had met Bekina, heeft haar over de streep getrokken om deel te  nemen aan het Paaskamp. Als ouders hielden we onze adem in want het was Emilie nog  nooit gelukt om op kamp te gaan met overnachtingen. Maar we hadden er alle vertrouwen  in. Zodanig zelfs dat we voor de eerste keer een weekendje hebben geboekt. Dat hadden  we nog nooit gedaan! En het is gelukt! Toen we Emilie gingen ophalen zagen we een  stralend meisje! Ze had zich zo goed geamuseerd en ze kon met al haar bekommernissen  bij de moni’s terecht. Zij luisterden naar haar, hoorden wat ze zei en hielden er rekening  mee! En de activiteiten waren op maat gemaakt.  

Ondertussen is Emilie al meer dan een jaar lid. We gaan naar veel activiteiten. Ik zeg ‘we’  want als ouder ga ik veel mee omdat ik ze voor mezelf ook heel interessant vind. En ik kom  in contact met andere ouders. Het is heel verrijkend om hun ervaringen te horen en tips  uit te delen.

Bekina: ik kan het iedereen aanraden! Jongeren en hun ouders hoeven zich geen (of  minder) zorgen te maken over “wat als…”want je kan er op rekenen dat de moni’s zich met  de grootste zorgen inzetten en ontfermen over je spruit. Ze luisteren en proberen te begrijpen wat je kind zegt. Ze nemen het serieus en schenken er aandacht aan. Omdat  ze meestal zelf hoogbegaafd zijn weten ze als geen ander wat je kind voelt, denkt, bang of  onzeker maakt. Die (h)erkenning maakt Bekina tot een veilige haven. 

De organisatie en de moni’s van Bekina ben ik ontzettend dankbaar voor hun inzet. Wat  zij doen betekent enorm veel voor Emilie en ons als ouders. Chapeau! 

Sylvie, mama van Emilie