Vrijwilliger Michiel vertelt:
Als kind was ik erg verlegen. Op school ging het te gemakkelijk en tegelijkertijd erg moeilijk. Cognitieve uitdaging zocht ik thuis, niet aan de lessenaar. En sociale uitdagingen zocht ik niet per se, maar kreeg ik vaak genoeg te verduren op school. Vrienden maken was moeilijk, want ik vond geen common ground. Gelukkig hadden mijn ouders iets in de smiezen. Dat Bekina leek hen wel wat. Toen ik zeven was, ging ik voor de eerste keer mee op activiteit. Het was al meteen prijs: na een paar keer had ik vrienden leren kennen die binnenkort op mijn huwelijk de getuigen zijn. Ze zijn dan ook getuige geworden van ondertussen driekwart van mijn leven.
Een museum over mode
Al snel reden mijn ouders met mij en mijn nieuwe vrienden half België af. Het maakte me eigenlijk niet veel meer uit of we naar een spelletjesmiddag gingen – geweldig, uiteraard! – of naar een museum over mode. Oké, rokken uit de 19e eeuw deden mijn hoofd misschien niet tollen, maar wat maakte dat uit als ik tijd kon doorbrengen met mijn nieuwe vrienden? Het ging gestaag beter met mijn sociale leven, en daar heb ik Bekina voor te danken. En mijn ouders, die de auto meermaals moesten voltanken om mij weer naar een andere uithoek van Vlaanderen te brengen.
Maar er was één horde die net te hoog bleef. Eén stap die ik niet durfde te zetten. Eén beslissing die toch net te spannend was. Wilde ik in april mee op paaskamp? Wilde ik twee nachten weg van huis, blijven slapen in een onbekend bed tussen onbekende kinderen, met wie ik eten van onbekende afkomst moest nuttigen?
Bang voor heimwee en vies eten
Ik herinner me dat mijn ouders mij een beetje moesten pushen, want ja, ik was bang. Bang dat het niets zou worden, bang voor heimwee, en bang voor vies eten.
Hoe ze het precies voor elkaar gekregen hebben, weet ik niet meer. Ze hebben me wel gerustgesteld dat ze altijd bereikbaar zouden zijn en in contact stonden met de moni’s. En ik ben er zeker van dat mijn ouders rationele argumenten tegen me gebruikt hebben, want ondertussen hadden ze door dat je mij op die manier het beste kon overtuigen.
En zo liep ik in april 2004 toch het domein van De Tilk op. Het kampthema dat jaar was sterrenkunde, en dat was alvast een schot in de roos. Ik ging in die tijd naar de jongerenwerking van volkssterrenwacht MIRA en was vooral bang dat ik – net zoals op school – leeftijdsgenoten zou aliëneren met mijn weetjes over de diameter van planeten. Toen bleek de helft van de kampdeelnemers die diameters ook te kennen en wilde de andere helft ze best leren.
Muurke-sjot
Ik zal niet beweren dat het kamp altijd even gemakkelijk is geweest. Het was zeker even wennen, maar met de heimwee viel het alvast reuze mee. Eten dat ik minder lekker bleek te vinden – zoals mozzarella – kon ik versjacheren aan vrienden die ik op eerdere activiteiten had leren kennen, en geen moni die dat erg vond, want van die vrienden kreeg ik in ruil ook eten terug dat zij liever niet over de tong hadden. Terwijl ik normaal gezien niet graag bewoog, ging ik op Bekinakamp zowaar muurke-sjot spelen. Ik had van alles bijgeleerd, en heus niet enkel wat kennis betreft. Vooral levenservaringen opgedaan, eigenlijk.
Tweeënhalve dag later kwamen mijn ouders mij weer ophalen. En natuurlijk gedraag je je als kind anders wanneer je ouders in de buurt zijn, maar toch denk ik dat ze gezien moeten hebben dat er iets was veranderd. Op de eerste plaats was die verandering dat ik niet anders meer wilde dan volgend jaar weer meegaan op kamp. Ik had vrienden gemaakt en bestaande vriendschappen versterkt.
Toen er een maand later een nieuwe spelletjesmiddag werd georganiseerd, liepen de inschrijvingen al snel binnen: al mijn kampvrienden gingen ook, dus uiteraard kon ik die kans niet missen!
Lieve ouders, spreek met elkaar af. Als u merkt dat uw kind een vriend(in) heeft gemaakt, spreek dan af met die ouders, ook al wonen jullie aan de andere kant van Vlaanderen. Hoe vaker kinderen samen naar kampen en andere activiteiten komen, hoe beter hun band wordt. En wie weet hebt u de mensen al leren kennen die over twintig jaar getuige worden op de bruiloft van uw kind!
Nvdr: wie graag Mozzarella lust, is altijd welkom op één van onze kampen
